TechLife

🙍 अगले जनम मोहे औरत ना किजो 🙅 ♀️♂️♀️♂️♀️♂️♀️♂️♀️♂️ एक पाय injured झाल्याने ती थोडी लंगडतच चालतेय. गपचूप खाली बघत, कारण पुन्हा कुठे धडपडायला नको. हळू हळू ladies compartment जिथे येईल तिथे कूच करत. मुंबई मधलं एक गजबजलेलं स्टेशन असूनही ladies compartment च्या जवळपास थोडा अंधार. त्याचा फायदा त्या विकृत माणसाने नाही घेतला तर नवलच. तिच्या पायाला/ मांडीला त्याचा नकोसा 'स्पर्श'. त्या परिस्थितीतही ती उलटी फिरून त्याच्या त्याच हातावर एक बुक्का मारते. 'त्याला' ते expect नसावं. ती बडबडते. त्या गडबडीत पुन्हा तिचा दुखरा पाय twist होतो. काही दिवसांपूर्वी घेतलेलं women's safety च training ही यावेळी उपयोगी पडत नाही. 'तो' धावत्या ट्रेन ला पकडून पळून जातो. ती फक्त शिव्या देत राहते.. ♀️♂️♀️♂️♀️♂️♀️♂️♀️♂️ 'स्पर्श' - जगातल्या प्रत्येक living creature ला एक दैवी देणगी मिळालेली आहे - स्पर्शज्ञान. प्रत्येक स्पर्शातला फरक आपल्याला कळत असतो - हवासा / नकोसा.. अगदी नजरेतला सुद्धा 'स्पर्श'. त्यातकरून अशा नजरा ज्या तुमचं शरीर चिरून जातात. त्यासाठी बाईचा जन्म

बाप 👨‍👧 स्वतः आयुष्यात कितीही वेदना सहन केलेल्या असल्या तरी लेकीच्या जराश्या खर्चटण्यानेनी जो भावुक होतो तो बाप असतो... 👨‍👧 हल्लीच एका छोट्याशा accident ला सामोरं जावं लागलं. मी खूप safe / slow drive करते generally, पण असो, वेळ खराब होती. दोन्ही गुढघे फुटले, पण त्या वेळी डोळ्यातून एक टिपूस काढलं नाही. आले कशी-बशी घरी. पण नंतर अंग ठणकायला लागलं तेव्हा खूप रडले, एकदाच. मला घरातले विचारतात, 'आई - बाबा असते तर काय केलं असतंस गं? पडल्यावरच भोकाड पसरलं असतंस ना? आता एकटी होतीस म्हणून गप्प राहिलीस. बाबा सोबत असते तर bike तिथेच टाकून घरी आली असतीस, बाबांना बोलली असतीस ऑटो ने जाऊया घरी' खरंच आहे म्हणा ते. आई-बाबा असले की सगळे रडण्याचे लाड होतात.. व्हायचे! शाळेत असताना silencer ने बराच पाय भाजला होता. (हो मी खूप लवकर gear bikes चालवायला सुरू केली होती 😁). तर.. पाय भाजला, घरी पोहोचले तर बाबा ऑफिस ला गेले होते आणि आई आठवडा बाजारात भाजी आणायला गेलेली. अजिबात रडले नाही, गपचूप tv लावला आणि बसले. लक्ष tv मध्ये नव्हताच. तेवढ्यात मामा आजोबा आले बोलायला, मी जेवढ्यास तेवढी उत्त