TechLife

पंचतारांकित - प्रिया तेंडुलकर सुप्रसिद्ध नाटककार विजय तेंडुलकर यांची कन्या - प्रिया तेंडुलकर. परंतु याहीपलीकडे तिने स्वतःची ओळख निर्माण केली ललितलेखन करणारी अभिनेत्री म्हणून. चित्रकला, मॉडेलिंग, 5 स्टार हॉटेल मधली receptionist आणि अभिनेत्री असा प्रवास करताना स्वतःचं घडत गेलेलं व्यक्तिमत्त्व तिने 'पंचतारांकित' मध्ये शब्दबद्ध केलेलं आहे. वडिल विजय तेंडुलकर हे प्रियाचे सर्वात जवळचे मित्र. वडिलांनी दिलेलं प्रोत्साहन, प्रत्येक कामात त्यांचा असलेला पाठिंबा, त्यांनी वेळोवेळी केलेले उपदेश तिच्या प्रत्येक लिखाणात जाणवतात. प्रिया तिच्या मित्रासोबत वेश्यावस्तीतून सोडवून आणलेल्या २ बाल वेश्यांची कहाणी सांगते, ती खरंच हृदय पिळवटणारी आहे. एका पंचतारांकित हॉटेल मध्ये receptionist च काम करताना आलेले कटू-गोड अनुभव खूप छान वर्णन केले आहेत. अशा हॉटेल्स मध्ये काम करणाऱ्या बायका या ग्राहकांना आकर्षित करण्यासाठी ठेवलेल्या शोभेच्या बाहुल्या असतात. कधी कधी त्यांना शरीर विक्रीसाठी भाग पाडलं जातं, कधी त्या स्वतः त्या क्षेत्रात उतरतात, परिस्थितीमुळे म्हणा. यात बरेच हात गुंतलेले असतात

MANORAMA TELL ME WHY Knowledge Magazine For Children October 2019 🔹 Volume 13 🔹 No.: 10 This issue is about the kingdoms of ancient India, several smaller and larger kingdoms like below - Nanda, Mauryan, Shaka, Kushana, Pandya, Chera, Chola, Satvahana, Gupta, Samudragupta, Vakataka, Ikshvaku, Kadamba, Ganga, Pallava, Vardhana, Rajput, Chalukya, Rashtrakuta, Seuna, Yadava, Kakatiya, Hoyasala, Bahmani, Vijayanagara, Maratha, Sikh Delhi Sultanate like - Khalji, Tughlaq, Sayyid, Lodi, Mughal This issue is about powerful and influential rulers and their glorious rule, conquests and invasions, power struggles, splendid victories and fatal failures. This will answer you all your questions regarding all ancient dianasties. Who ruled various regions of Indian subcontinent that unified to form our country as we know it today? Which dianasties shaped the history, culture and heritage of our homeland? Which were the prominent empires that took birth in India? Overall this is

गोफ - गौरी देशपांडे हळुवार गुंफत जाणारा गोफ. एकमेकांत गुंफत जाताना गाठ बसण्याची शक्यता अधिक. पण अलगत गुंफत जाणारा हा गोफ तसाच अलगद सोडवता यायला हवा, ती खरी कला. सासू - सुनेच्या नात्यातला हा गोफ लेखिका लीलया विणत गेली आहे. कथेतली २ महत्वाची पात्रं माँ(सासू) आणि वसुमती (सून), या दोघींच्या बाजूने उभं राहून आपण विचार करायला लागतो. या दोघींच्या आजूबाजूच्या पत्रांनाही या दोघींच्या गोफात गुंतवायला लागतो. गौरी देशपांडे च कोणतंही पुस्तक घ्या, तिचं लिखाण डोक्यात शिरणे कठीण. अचानक कोणतं पात्रं कसं कथेत शिरेल नाही सांगू शकत नाही. आपण विचार करतो, काय हे अचानक? परंतु कथा जशी पुढे सरकत तेव्हा हा गोफ उलगडत जातो. कथेतले मला भावलेले काही परिच्छेद मी इथे देत आहे - "पण एकाएकी पोटातून वाटलं, की मुले किती आईबापांना चकवतात! अगदी अनाथाश्रमातच टाकून नाही दिले मुलांना, तर कसलेही दुष्ट आईबापसुद्धा एखाददुसरा तरी मायेचा कण आपल्या बरक्याश्या पोरावर फेकतातच. आणि ते सारे कण चोखून घेत मुले 'मोठी' होतात. आणि तिथेच तर सारा घोटाळा माजतो. थोर होऊन तोंडास तोंड देणाऱ्या, आपल्याइतक्या उं

विकास सगळं पटतंय, सगळं कळतंय, पण वळत काहीच नाहीये. नक्की काय वळून घ्यायचं तेच कळत नाहीये. . . निसर्ग पण हवा आहे, दळणवळणाची साधनं पण हवी आहेत, विकास पण हवा आहे. पण या विकासापायी आपण आपल्याच मुळावर घाला घालत आहोत काय? याला जबाबदार कोण? गावाकडील वाढते विकेंद्रीकरण आणि शहराकडील लोकसंख्येचे होणारे केंद्रीकरण..??! ही लोकसंख्या शहराकडे का वाढावी? उद्योगधंदा / नोकरी.. आमच्या गावाकडे येणारे उद्योगधंदे आम्हीच आंदोलनं करून हाकलवून लावत आहोत आणि शहराकडे पळत आहोत. या शहरांत परप्रांतीय बनून राहात आहोत... नाही का आम्ही 'परप्रांतीय'? एक प्रांत सोडून दुसऱ्या प्रांतात राहायला गेलो की दुसऱ्या प्रांतासाठी आपण परप्रांतीय च की. कोणी या पिढीत गाव सोडून आलंय, कोणी एक - दोन पिढ्या पूर्वी.. हे सगळेच परप्रांतीय! आणि त्या दुसऱ्या प्रांतात आपल्याच सुखसोयीनसाठी विकास केला की परत आपणच विरोध करायचा, हे कसं वाटतंय??! सगळ्याला विरोध! विरोधाला विरोध! मग कसा उपाय काढायचा? असच चेंगराचेंगरी त मरायचं का?? नाहीतर सगळ्याच आपल्यासारख्या परप्रांतीयांनी आपापल्याला गावात जायचं?! तिथेच उद्योग शोधा,

The Breadwinner by  Deborah Ellis मराठी अनुवाद : अपर्णा वेलणकर Breadwinner - a person who earns money to support their family, typically the sole one. कुटुंबाचा पोशिंदा "... आता तू माझी बेटी पण आहेस आणि बेटा पण, परवाना." - अब्बु तालिबान्यांनी अफगाण काबीज केल्यानंतर, हजारो विस्थापित कुटुंबांपैकी एका कुटुंबातील एक मुलगी - परवाना. सर्वत्र स्त्रियांवर बंधने असताना, ११ वर्षांची लहान मुलगी; केस कापून, मुलांचे कपडे घालून, कमावून आणून स्वतःच्या कुटुंबाला सांभाळणारी. वय वाढलं तरी तिचं शरीर खुरटंच. तालिबान्यांच्या नजरेला खुपेल असं अजून काहीच शरीरावर उभारलं नव्हतं; त्यामुळे बाई असूनही परवाना रस्त्यावर पाऊल ठेवण्याचा गुन्हा करू शकत होती... तालिबानी हे मूळचे अफगाणच. पण देशाचा कारभार कसा करावा याबद्दल त्यांच्या स्वतःच्या काही विकृत कल्पना होत्या. 'तालिबान' या शब्दाचा खरा अर्थ 'धर्मचरणाचं अध्ययन करणारा विद्यार्थी'. धर्म माणसाला उन्नत होण्याची, अधिक चांगला माणूस होण्याची प्रेरणा देतो; दया, करुणा या भावना माणसांमध्ये निर्माण करतो. याउलट तालिबानी अल्लाचं

जैतापूरची बत्ती - मधु मंगेश कर्णिक जैतापूर अणुऊर्जा प्रकल्पाबद्दल या पुस्तकात लेखक श्री. कर्णिक यांनी; विचारपूर्वक, गंभीरपणे, व्यापक दृष्टिकोनातून, सकारात्मक खुल्या मनाने लिहिले आहे. त्यासाठी त्यांनी बराच अभ्यास केलेला दिसून येतो. भारतातील अणुऊर्जा प्रकल्पांना भेटी देऊन त्याबद्दल सर्व बाजू मांडल्या आहेत. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ प्रकल्प नको म्हणणाऱ्यांमध्ये स्थानिक लोक व त्यांना मार्गदर्शन करणारे बाहेरचे म्हणजे प्रकल्पक्षेत्राच्या बाहेरचे लोक यांचा प्रामुख्याने समावेश आहे. सरकार तर 'प्रकल्प उभारणारच' म्हणते आहे. वैज्ञानिक ही त्यांची सकारात्मक बाजू मांडताहेत. सामान्य माणूस मात्र यामध्ये गोंधळलेला आहे. त्याला चोवीस तास वीज हवी आहे. पण प्रदूषण, किरणोत्सर्ग याला तो घाबरतो आहे. खरे काय आणि खोटे काय याबद्दल तो संभ्रमित आहे. अणुऊर्जा प्रकल्पाची भीती जशी सर्वसामान्य कोकणवासीयांना; जैतापूर, माडबन, साखरी, नाटे येथील ग्रामस्थांना वाटत आहे तशी मला पण वाटते. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ मी खुद्द रत्नागिरीकर. जैतापूर आमच्यासाठी लांब नाही. पण आंदोलन सुरू झाल्यापासून social media वर जे

भाज्यांची खरेदी भाज्यांची खरेदी ही पण एक कला आहे. 😊🌿🥕🥔🍆🌶️ बाजारात गेलं, ४ भाज्या उचलून आणल्या असं नाही होतं. त्या ४ भाज्या सुद्धा विचार करून त्यातल्या त्यात best कोणती ते select करणं, यामागे सुद्धा मोठी तपश्चर्या असते 😋 मी दर शनिवारी अथवा रविवारी आठवडाभरचा जिन्नस/भाज्या घेऊन येते. सुरुवात होते सामानाच्या यादीपासून. कांदे, बटाटे, टोमॅटो, मिरच्या, आलं, कोथिंबीर हे key items संपताक्षणी लागलीच घरात भरावे लागतात. बाकी आठवड्याचे दिवस ७, रविवार सोडून बाकी ६ दिवस टिफिन बनवायचा असेल तर मग ठरवायचं - कडधान्य किती दिवस, फळभाज्या किती दिवस आणि पालेभाज्या किती दिवस बनवायच्या. एकदा हे final झालं की त्याप्रमाणे कापडी पिशव्या घेऊन भाजी बाजारात पाऊल ठेवायचं. 🙅 एकदा संपूर्ण भाजी मार्केट पायी चालून reiki करून घ्यायची. त्यामुळे कोणकोणत्या भाज्या बाजारात आल्या आहेत ते लक्षात येत. कोणत्या भाजीवाल्याकडे कोणती भाजी चांगली आहे ते note down करायचं (मनात 😋). Reiki करता करता किमती पण विचारून घ्यायच्या, त्याप्रमाणे quality, quantity आणि price या सगळ्यांचा ताळमेळ घालून काय घ्यायचं आज, त

Points to be considered before Tree Plantation 🌱🌳🌱🌳🌱🌳🌱🌳🌱🌳🌱🌳🌱🌳🌱 As soon as rainy season get started everyone plans for tree plantation. The awareness of tree plantation is spreading among the people which is a good sign, That we should take care of our mother nature. From oxygen to breathe, food to eat and clean water to drink... Mother Nature gives so much to us. But in return what we are giving back? Pollution? Disturbing her ecosystem? Of course we can’t stop this kiosk. As we need progress. But at least we may reduce this, by maintaining what we have. If we can’t plant new trees, at least we can take care of old ones. And if you wish to plant new trees, then I would suggest you to go for indigenous plants only. 🌳 Why indigenous plants?? Indigenous means -> Thing originating or occurring naturally in a particular place.  Things produced, growing, living, or occurring naturally in a particular region or environment; Native. Have you observed;

आस्तिक ~ नास्तिक संध्याकाळी दिवे लावण्याची पूर्वापार परंपरा आहे. पुढच्या दारी लक्ष्मीच्या स्वागतासाठी एक, तुळशी पाशी एक आणि मागल्या दारी अवदसा येऊ नये म्हणून एक.. का बरं सुरू केली असेल ही प्रथा.. संध्याकाळची कातरवेळ.. धड दिवस नाही, धड रात्र नाही.. अशी संधीप्रकाशाची वेळ खरं तर पहाटे पण असते, पण संध्याकाळचा तो मनाचा जडावलेपणा पहाटे नाही जाणवत.. संध्याकाळ होत आली की आसमंतात उरून राहते ती एकांतातील अनामिक हुरहूर.. ती मरगळ घालवण्यासाठी दिवेलागणीची प्रथा सुरू झाली असावी.. आणि एखादी गोष्ट धार्मिकतेशी जोडली की लगेच पचनी पडते.. संध्याकाळची घरी असेन तर मी पण लावते दिवे.. लहानपणापासून घरातल्या बायकांना पाहत आल्यामुळे अंगवळणी पडलं असेल, कदाचित. आवड आहे, असंही काही नाही. देवासाठी लावते, अशातलाही काही भाग नाही. कदाचित सवय.. खर तर आई गेल्यावर घरातल्या सगळ्या देवाचं विसर्जन करणार होते मी, पण नाही केलं, का नाही केलं, माहीत नाही. बाबा गेल्यावर आई सुद्धा यंत्रवत देवाची पूजा करायची, दोष देत बसायची (देवाला की नशिबाला, कोण जाणे!), पण तिनेही पूजा नाही सोडली, का नाही सोडली, माहीत नाही. दीड वर्ष झ

Mangalorean Ripe Mango Curry   तयारी   वाटण Final Product 🤤 गेल्या वर्षी आणि या वर्षी, दोन्ही वेळेला लोणचं करायचा काही मुहूर्त मिळाला नाही. यावर्षी तर कैऱ्यांचे वाट पाहून त्यांचे आंबे तयार झाले. आता season चे शेवटचे आंबे न खाता त्याचा दुसरा काहीतरी पदार्थ बनवायचा म्हणजे हिम्मत लागते (का ते अस्सल आंबा प्रेमीनाचं विचारावं). मग मिळाली एक receipe - mangalorean ripe mango curry https://myfoodstory.com/mangalorean-ripe-mango-curry-recipe/ अजून कोणाकडे आंबे राहिले असतील तर try करायला हरकत नाही 😋

Warali painting on earthen pot : 3rd and last from my bucket 😊 This beautiful hand made earthen pot is made by HAS-Studio Pottery And painting on it done by me. A Warli painting contains all the events of the past, the stillness of the present and the possibilities of the future within it. Its greatest attraction is its lack of pretentiousness in conveying the profound: it is done through simple folk symbols drawn with bold, easy strokes and uncluttered with none but the most minimal colors since none is needed to draw attention to their message.

Warali painting on earthen pot : Part 2 This beautiful hand made earthen pot is made by HAS-Studio Pottery And painting on it done by me. Warli Art Info : Warli art is a beautiful folk art of Maharashtra, traditionally created by the tribal womens. Tribals are the Warli and Malkhar koli tribes found on the northern outskirts of Mumbai, in Western India. This art was first explored in the early seventies & from then it was named as “Warli art”. The most important aspect of the painting is that it does not depicts mythological characters or images of deities, but depict social life. Pictures of human beings and animals, along with scenes from daily life are created in a loose rhythmic pattern.

Warali painting on earthen pot : part 1 This beautiful hand made earthen pot is made by HAS-Studio Pottery And painting on it done by me. सध्या मी आदिवासी घोषित पालघर जिल्ह्यात रहात असल्याने, माझ्या घरात कामाला येणारी बाई ही वारली समाजातील आहे. मागच्या वेळेला मी माझ्या घरात वारली wall painting करत होते. पूर्ण झालं, दुसऱ्या दिवशी सकाळी घरात आली ती, तर भिंतीवरची चित्र बघत बसली. मी विचारलं, कसं वाटतंय, जमलंय का मला? तर म्हणते, ताई, आमच्याकडे लग्नात आमच्या घरातल्या भिंतींवर अशीच चित्र काढतो आम्ही. आधी तुंगरेश्वराच्या डोंगरावर लाल माती मिळते, ती आणून भिंतींवर लिंपतो. मग अशीच चित्र काढतो. मी इतकी हसायला लागले, म्हटलं अहो तुमच्याकडचीच चित्र आहेत ही, मी बस्स तुमच्यासारखं काढायचा प्रयत्न केलाय 😇 Information about Watale Painting : Warli painting is a style of tribal art mostly created by the tribal people from the North Sahyadri Range in India. This range encompasses cities such as Dahanu, Talasari, Jawhar, Palghar, Mokhada, and Vikramgadh of Palghar district. This tribal art w

शतायुषी पावसाळा सुरू झाला की वृक्षारोपणा चे सार्वजनिक कार्यक्रम हाती घेतले जातात. आजकाल seedballs हा एक नवीन प्रकार ही रुजू व्हायला लागलेला आहे. वृक्षारोपण म्हटलं की एके दिवशी आधी हेरून ठेवलेल्या जागेत मिळेल ते झाड लावायचं, एक फोटो काढायचा, विषय संपला. आपण लावलेलं झाड आजूबाजूच्या जैव विविधतेशी जुळवून घेणारं आहे की नाही याचा विचारच केला जात नाही. त्यात acasia सारखी विदेशी झाडं सुद्धा लावून मोकळी झालेली आहेत लोकं. oxygen मिळतोय ना, मग अजून काय हवं म्हणे. आपल्या परिसरातील पक्षी सुद्धा भारतीय मूळ असलेल्या झाडांवरच घरटी बांधतात, मग त्यांचाही विचार नको का व्हायला. आता ही भारतीय झाडं कोणती, याची उत्कृष्ट माहिती मिळतेय 'शतायुषी' या पुस्तकात. पिढ्यान-पिढ्या जगणारे हे वृक्ष, म्हणून शतायुषी. त्यात चिंच आणि गोरखचिंच यांचीही माहिती मिळेल, जे मूळचे भारतीय नसूनही आता आपल्या कडील निसर्ग घटकांनी यांना आपलेसे केलेले आहे. त्यामुळे या वर्षी वृक्षारोपण चा कार्यक्रम हाती घेण्या अगोदर 'शतायुषी' नक्की वाचा ☺️👍 पुस्तक नोंदणीसाठी लेखिकेच्या थेट निसर्गातून / Day to day na

देवराई लेखक - डॉ. उमेश श्रीराम मुंडल्ये Vivek saptahik देवराई Devraai नावाचा एक चित्रपट आला होता, २००४ मध्ये. Atul Kulkarni यांनी एका schizophrenic patient ची भूमिका छान वठवली होती. त्या patient च्या मनातील पावित्र्याची कल्पना म्हणजे - देवराई. मी स्वतः कोकणातली असल्याने माझ्या मराठवाडा विदर्भातल्या बऱ्याच मैत्रिणींनी मला विचारलं होतं तेव्हा, हा चित्रपट पाहून - तुमच्याकडे खरंच एवढी घनदाट जंगलं असतात का?? देवराई - sacred groves. मनुष्यवस्तीपासून लांब असलेलं एक पवित्र जंगल. एखादं झाड किंवा दगड देव मानून ते जंगल त्याला अर्पण केलं जातं. मग त्या जंगलातला कोणताही भाग मनुष्य स्वार्थासाठी वापरू शकत नाही. धार्मिक भावना गुंतलेल्या असल्याने आपोआप माणूस त्या देवराई पासून दूर राहतो. आणि मग सुरू होतं महावृक्ष आणि महालातांचं तिथे अनभिषिक्त राज्य. तिथूनच उगम पावतात नद्या, पुन्हा नवीन निसर्गाच्या सृजनासाठी, वर्षानुवर्षे हे अखंड चालू आहे. अविरत. परंतु गेल्या काही दशकात धार्मिकता लोप पावली आहे, आणि मनुष्य स्वार्थापायी बळी जातोय या पवित्र जंगलांचा. या देवराई ना वाचवण्याचे, लोक

अंथरूण पाहून पाय पसरावे Scene 1 : ऐका ना, मला थोडी पैशांची गरज होती. या महिन्यात थोडे देऊ शकता का? तरी ₹10,000/- हवे होते. मी पुढच्या काही महिन्यांमध्ये देऊ शकेन. मी माझा एका मित्राला पैसे दिले होते आणि तो आता मला पैसे परतच करत नाहीये, म्हणून तुमच्याकडे मागतोय.. 🤔🤔🤔🤷🤷🤷 Scene 2 : 📞  Hello, ऐक ना, एक काम होतं तुझ्याकडे. लग्न ठरलंय ते तुला सांगितलं आहेच. खर्च हाताबाहेर जातोय थोडा. तशी सगळी व्यवस्था केली आहे. तरी पण emergency म्हणून थोडे हाताशी पैसे ठेवायचं म्हणतेय. तुला माहीत आहे ना, आपली मुलीकडची बाजू, आयत्या वेळी वर पक्षाकडून काय मागण्या येतील माहीत नाही. तर... तू थोडी मदत करू शकते का.. तरी ₹50,000/-.. बघ जेवढं जमत असेल तेवढं.. 🤷🤷🤷🤷🤔🤔🤔🤔 (बरं, हे love marriage होतं 🤦) Scene 3 : आमच्याकडे कामाला एक बाई येते - माया. ती आमच्या society मधल्या अजूनही काही ठिकाणी घरकाम करते. अशाच एका सुखवस्तू घरच्या मालकिणीला नेहमी हातात पैसे खेळवत ठेवत, shopping करायचा छंद(?!) आहे. नवऱ्याच्या पैशांवर मजा मारायची हौस. आणि हातचे पैसे संपले की त्या मालकिणीला काही सुधारेनासं होतं. म

Budgie 🐦 08-मे-2019 नेहमीप्रमाणे रात्रौ ०९.३० वाजता ऑफिस मधून मी घरी पोचले. floor च्या passage मध्ये आमच्या दरवाच्या बाजूला एक खिडकी आहे. त्यात काहीतरी निळ्या रंगाची वस्तू लांबूनच अडकवलेली दिसली. जवळ जातेय तर चिमणी सारखं छोटंसं काहीतरी. आधी वाटलं, बाजारात खोट्या stuffed चिमण्या असतात त्यातलं एखादं कोणीतरी अडकवून ठेवलंय. जवळ गेल्यावर हलत तर नव्हतं. दरवाजा उघडायला गेले तर त्या आवाजाने थोडी हालचाल झाल्यासारखी वाटली. अरे देवा, म्हणजे हा खरा पक्षी आहे तर. आणि अजूनही जिवंत आहे. मान अडकल्यामुळे हलू शकत नाहीये. काही सुचेना, करायचं काय. आयुष्यात कधी कोणत्या पक्ष्या जवळ गेले नाही. आपली मजल कुत्र्या- मांजरपर्यंत.  बरं आधी याची मान तरी सोडवायला पाहिजे, नाहीतर हे मरुन जायचं.  दरवाजा उघडून बॅग घरात ठेवली आणि किर्ती ला बोलावलं. म्हटलं मी खिडकी उघडते, तू खाली वर्तमानपत्र धरून ठेव. कितपत injured आहे माहीत नाही, पडलं खाली तर जमिनीवर तरी नाही आपटणार. हळूच खिडकीचा flap open केला आणि ह्या पिल्लूची मान व्यवस्थित मोकळी झाली, आणि पिल्लू काचेवरच बसलं. बरं बसलं ते तिथेच बसून राहिलं

Happy Wedding Anniversary मी - "लग्नाच्या वाढदिवसाच्या खूप खूप शुभेच्छा..." 💃🕺 बाबा - "आज १० तारीख आहे?? बरोबर... हाच तो माझ्या आयुष्यातला काळा दिवस.. माझ्या आयुष्याची वाट..." आई - "हो वाट लागली म्हणे.. मी होते म्हणून तुमचा संसार केला " (जगातील समस्त बायकांचा typical dialogue).. 😋 अशी चेष्टा मस्करी करत २९ वर्षं सहजीवनात काढली दोघांनी. मग ३० वा लग्नाचा वाढदिवस साजरा करायला बाबा नाही राहिले. पण बाबा कितीही काही बोलले तरीही बाबांचा आईवर स्वतःहीपेक्षा जास्त विश्वास होता. गेल्या दहा वर्षांत ऑफिस सोडून कुठेही एकटे गेले नसतील, नेहमी आई सोबत. माझी आजी (म्हणजेच उषाताई) शी नेहमी बाबांचे वाद चालू असायचे ☺️. नेहमी काहीतरी माय-लेकरांची भांडणं सुरू. 😋 एकदा असेच वैतागून बोलले - "हे यासाठीच ना मला तूझ्यापेक्षा जास्त शितल(माझी आई) आवडते" 🙃 झालं.. 🤦 आपल्या मुलाने तोंडावर आपल्यापेक्षा बायको जास्त आवडते म्हणणं म्हणजे.. 🙆 यावर काय महाभारत झालं असेल हे सांगायला नकोच 🏃 अशी ही दोघ, आधीसुद्धा एकत्र होते, आजही एकत्र आहेत..... . . .

मी, आई आणि ICU १२- फेब्रुवारी - २०१८ माझ्या डोळ्यासमोर चितेत “ती” भस्मसात होतेय.. कोणीतरी माझ्या खांद्यावर मडकं ठेवून त्यावर ‘अश्म’ ने भोक पाडतय आणि मी ते मडकं मागल्या - मागे टाकून बोंब मारतेय. मोठी मुलगी म्हणून आईला मुखाग्नी देण्याची वेळ आली आहे माझ्यावर.. गेले महिनाभर पोटच्या पोराप्रमाणे लेकीने आईची आजारपणात सेवा केल्याच पुण्य(?!) म्हणे.... १२-जानेवारी-२०१८ गेले आठवडाभर माझी तब्येत ठीक नव्हती, आणि मला बरं नसलं की आईची धावपळ सुरू होते. एकसारखे फोन करून सांगेल, हे कर, ते खा. पण यावेळी आईचा फोन नाही, त्यामुळे शंकेची पाल चुकचुकली. मध्येच एकदा व्यवस्थित बोलली पण आवाज ठीक नव्हता. माझ्या आजारपणासाठी मात्र घरगुती उपचार सांगायचे विसरली नाही. आई ही शेवटी आईच असते..स्वतः कितीही आजारी असली तरी, तिच्यापासून लांब राहणारं तिचं लेकरू आजारी आहे म्हटल्यावर, आपलं लेकरू खाऊन पिऊन औषधं घेतंय की नाही ती काळजी करत बसेल पण स्वतः तोंडाला चव नाही म्हणून घोटभर चहा सुद्धा घेणार नाही.. किर्ती ला विचारलं - खरं सांग आई ला काय होतंय. ती बोलली माहीत नाही पण झोपून राहतेय, BP वाढलंय बहुतेक. माझी तब्येत बरी

माझे छंद छंद म्हणजे काय, तर फावल्या वेळात करण्याचे उद्योग. आपल्या नेहमीच्या कामाच्या रगाड्यात जोपासलेली आवड. आता मुंबईकर म्हणतील, फावला वेळ इथे आहे कुणाकडे. फावला वेळ मिळतो तो प्रवासात, ऑफिस साठी जाता-येताना. प्रवासात लोकल मध्ये मिळतो तेवढाच काय तो दिवसभरातील me - time. प्रवासात सहप्रवासी बायका अनेक छंद जोपासताना दिसून येतात. कोणी विणकाम - भरतकाम करतंय, कोणी वाचन करतंय, कोणी गप्पा मारतंय (गप्पा मारणे हा सुद्धा छंद आहे बरं का, भयंकर ऊर्जा भरलेली असते त्यात).. आता हा लेख सुद्धा मी माझ्या फावल्या वेळेत तर लिहून काढतेय - प्रवासात. 😁 एखादा छंद जोपासताना मिळणारा उत्साह अगणित असतो, निर्माण होणारी ऊर्जा आपल्याला नेहमीच्या कामात उत्साह आणते. माझी ऊर्जा वाढवणारा आवडता छंद म्हणजे वाचन, मग ते पुस्तकांचं असो की माणसांचं. मला वाचायला खूप आवडतं. वाचनाने माणूस समृद्ध होतो, भाषा समृद्ध होते, नव-नवीन भाषा शिकायला मिळतात, दुसऱ्याचे अनुभव ऐकायला मिळतात, त्या अनुभवांचा उपयोग आपल्या आयुष्यात करता येतो. लेखिका कविता महाजन त्यांचा 'ब्र' या कादंबरीत म्हणतात त्या प्रमाणे - "आपले सगळ